همیشه نوشتن بهم حس خوبی میده ولی هیچ وقت تو روزای عادی نمینویسم همیشه زمانی شروع به نوشتن میکنم که یک احساس عمیقی درونم در جریانه … مهم نیست ناراحتیه یا خوشحالی .همین که تبدیل به بهونه ای برای نوشتن میشه برای من خیلی لذت بخشه.
سلام به شما دوستان و عزیزانی که در حال خوندن این متن هستید قبل از هرچیز برای اینکه یک آشنایی کوچیکی با من داشته باشید پیشنهاد میکنم قسمت درباره من رو بخونید تا در مورد فعالیت من در عرصه عکاسی مطلع بشید و بعد دوباره به اینجا برگردیدو باهم درمورد چیزهایی که اونجا صحبت نشد حرف بزنیم .
من بهاره هستم متولد ۳ مهر هزارو سیصد و هفتاد و دو . فارغ التحصیل مهندسی عمران از دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین. ۲ سالِ ازدواج کردم و در حال حاضر ساکن نیویورک هستم. نمیتونم بگم دست تقدیر منو وارد دنیای عکاسی کرد چون خیلی عوامل نقش داشتن مثلا بابای من از دوران جوونیش خیلی به عکاسی علاقه داشت و انقدر از من و داداشم عکس میگیرفت که از بچگی یه حس عجیبی به دوربین دارم، میدونید برام خیلی هیجان انگیزه که تو بتونی به وسیله ی یک ابزار ، دنیا رو از دید خودت به بقیه نشون بدی و با یک عکس کاملا ساده احساس درونت رو منتقل کنی.
خلاصه بعد از تموم شدن درسم در دوراهی بین عکاسی و ادامه تحصیل در رشته عمران ، گزینه ای رو انتخاب کردم که دران علاقه ام حرف اول رو میزد و تا حدودی حس کردم میتونه اینده ی بهتری رو برام رقم بزنه . یادمه اولین دوربینم کنن ۶۰۰ دی بود که بابام از امریکا برام فرستاد ، خیلی چیزا تو زندگی ادما میان و میرن اما همیشه اولین ها جایگاه ویژه ای دارن مثل این دوربین من.
با همین دوربین شروع به یادگیری عکاسی کردم در ابتدا دوره ی عکاسی پایه و سپس پیشرفته و بعد دوره تخصصی عکاسی پرتره و ادیت رو گذروندم و دو دوره ی تخصصی عکاسی پرتره هم در نیویورک امریکا زیر نظر استاد پیتر کالسون رفتم و راه عکاسی من شروع شد.
یادمه روزای اول تو اتاق خودم از دوستام عکاسی میکردم و ولی بعد از انتشار عکسهایی که میگرفتم رو اینستاگرام و تشویق اطرافیان و بیننده هایی که حتی چهره ی منو نمیشناختن ولی لطفشون بهم میرسید کم کم دامنه کارم رو وسعت دادم اما …
بعد از یک مدت عکاسی کردن متوجه علاقه زیادم به آموزش شدم ،جالبه بدونید که مامانم استاد ادیبات بود انگار از طرف مادر هم علاقه به معلم بودن و آموزش رو به ارث بردم . خلاصه آموزش رو شروع کردم و چندین دوره حضوری و مجازی برگزار کردم که خیلی مورد استقبال قرار گرفت و این شد که بیشتر روی اموزش تمرکز کردم و در کنارش عکاسی هم انجام میدادم.
واقعیت اینکه اموزش عکاسی و یاد دادن هرچیزی که بلدم به بقیه خیلی حس خوبی بهم میده، و ازین بابت خوشحالم که دست تقدیر و یا هرعامل ریز و درشت اطرافم منو به این جهت سوق داد که امروز به تعداد دوستان خیلی زیادی عکاسی رو اموزش بدم و خدارو از این بابت شاکرم .
معتقدم آموزش زمانی تاثیر گزار هست که ما با معلم ، استاد یا هرکسی که داره به ما آموزش میده احساس صمیمیت و نزدیکی داشته باشیم، بشناسیمش و بدونیم پیشینه اش چی بوده و چه جوری به اینجا رسیده، البته فکر میکنم شما خیلی بیشتر از این متن درباره من میدونید😉ممنونم که وقت گذاشتید و حرفهام رو خوندید ♥️
بهاره جون تبریک میگم من صنایع دستی خوندم
واقعا تو این دوران فقط هنر هست که روحمونو آروم میکنه
مرسی عزیزم، بله همینطوره ❤️
من بیشتر با ژست گرفتن خودم واسه عکس مشکل دارم،همیشه بعد ازینکه کلی عکس میگیرم در نهایت همشونو پاک میکنم چون از خود تو عکس راضی نیستم😭😭😭
عزیزم در آموزش ها و مطالب بعدی بیشتر در این مورد توضیح میدم ❤️
سلام بهاره جان
نمیدونم از کجا شروع شد که باهات تو اینستا اشنا شدم ولی از همون ابتدا چندتا از پست هات رو که دیدم یه حس صمیمی بهم دست داد بعداز اینکه خودت هستی خوشم اومد الانم هم از خودت هم از اموزش هات لذت میبرم و خیلی دوست دارم اموزش های ادیت رو چندتا شو انجام دادم و دونه دونه نکات عکاسیش رو تو عکس هایی که برای یادگاری میگیرم رعایت میکنم وراضیم مرسی که هستی وموفق باشی همیشه
مرسی عزیزم خیلی خوشحالم که تونستی باهام ارتباط صمیمیانه برقرار کنی، و ممنونم از نظرت راجب پست ها امیدوارم که همیشه مفید باشم برای تمام فالور ها ❤️
بهاره جان امیدوارم این پیام رو بخونی ، اینستاگرام که موفق نشدم باهات ارتباط بگیرم! :))
خییییییییییییلی خوشحالم که پیدات کردم چون تو دقیقا اون کسی هستی که تو زندگیم و علاقه ام به عکاسی جاش خالی بود و حالا دیگه ولت نمی کنم! پدر منم خیلی عکاسی دوست داشت و عکاسی می کرد و منم مثل اونم ،جالبه بدونی مامان منم ادبیات خونده :))))) فقط داداشم اسمش سروش نیست:)))
خلاصه که تو فکرم حسابی بغلت می کنم و دوست دارم قررربانت ، شیرین
مرسی عزیزم منم خوشحالم که فالور های مثل تو دارم 😍😍